Hayata gözlerini yummadan önce son bi kez baktığında ne göreceksin. İçine kapanıp yaşadığın bu hayatın sana bi anlam ifade etmesi bence çok saçma. Sen hiç korkudan tir tir titrerken öldün mü? Yada bi yolun ortasında sızarken istediğin sadece sıcak bi omuz muydu? Hayatın seni nereye *****ürdüğüne baktın mı hic? Bir karıncayı öldürürken çıkan sesleri duyduğunu da sanmıyorum. Gecenin karanlığında kan kokan bi yolda ilerlerken gözüne çarpan o kör dilenciye selam da mı vermedin yoksa? Paketindeki son sigaranı isteyen tinercinin de boğazını kesip kaçmadın tabiki. Evdeki bütün ici dolu bira şişelerini kırıp üstüne yattığını öğrendim. Ama ben senden duymak isterdim. Neden bana hiçbişey anlatmadın? Sebebi sadece seni ziyarete geldiğimde annenin kafasını kesip getirmemem mi? Yok bu olamaz. Ama gittiğimiz o bijuteride beğendiğin küpeyi çalmadığım için bana kızgın oldugunu biliyorum.
Hatırladın mı hiç bi önemi olmayan sıradan bi günde sana aldığım sevimli ayıcığın karnını açıp neden kanımdan bi kaç damla koymadığım için ne kadar çok sinirlenmiştin. Beraber yaptığımız bilinçaltı yolculuklarında sandaldan düşerken elini tutmadığım için bile o kadar sinirlenmemiştin sen. Evimin bi köşesinde duran resmini daha güzel gözüksün diye küp şeklinde parçalara ayırmıştım ya bi gün o zaman bana “bitanesin” demistin. İlk ve son kez. Hala aklımda o an. Hala tekrar yaşıyorum bazen. Farkında mısın bilmiyorum ama ben hala yaşıyorum. Pek sanmıyorum desem yalan sayılmaz ama. Hatırlamazsın ki. Sen neyi hatırladın ki bunu hatırlayacaksın. Sen korkuyordun ya bazen. Hani beyninin en uç noktasındaki girdaplara yalnız başına daldığında. Beni bile istemezken yanında. Sonra birden kendine gelip “Neden benimle gelmedin?” diye bağırıyordun bana. Ben aslında seninle geliyordum ki. Sadece varlığım seninle değildi. Ama sen bilmiyordun. Sen neyi bildin ki. Ama seni suçlamıyorum sadece. Aslında suçlu benim galiba. Şimdi tekrar burada olmanı ve beni suçlamanı çok isterdim. Ama gittin. Bebeğim sen gittin. Bensiz gittin. Hani her şeyi beraber yapacağımıza söz vermiştik. Ben sana yine de kızmıyorum. Dün seni son gördüğüm yere gittim. Yani evindeki banyoya. Bir kenarında kırmızı bi leke olan o güzel metal parçası hala orda yerde duruyordu. Ve bıraktığın son kelimeler: “Üzgünüm, sözümü tutamadım ama sen benim bu halime inat yaşamak zorundasın. Seni her zaman bekleyeceğim.” Ve şuan elimde sımsıkı kavradığım senin sonun olan metal parçası benimde sonumu getirecek.
Korkuyorum biraz. Ama sonunda senin olduğunu bildiğim için de mutluyum. Birazdan seni alan melekler benim için gelecekler. Kızgınım onlara. Ama yapabileceğim de başka bişey yok. Aklım durdu artık. Sıra bileklerimde. Kanımın o muhteşem kokusunu duymaya başladım. Ve ellerim artık yazamayacak duruma geldi sanırım. Artık gelmek üzereyim bebeğim.
9/5/2008, 12:24